Hej! Na #mtbxcpl piszę o kolarstwie dzięki TOBIE!
Wspieraj mnie, żebym mógł dalej być blisko kolarstwa, robić relacje z zawodów, pisać i zarażać pasją.
Mistrzostwa świata już za nami. Z wielu względów była to dla mnie wyjątkowa impreza. Nie chciałbym jednak rozpływać się w samych zachwytach. Analizując wyścig na chłodno zdaję sobie sprawę, że w kilku sytuacjach powinienem zachować się trochę lepiej. Już przed maratonem wiedziałem, że ze względu na profil rundy początkowe kilometry będą bardzo ważne w kontekście całej rywalizacji. Mimo to pierwsze podjazdy pojechałem zbyt zachowawczo w efekcie czego wylądowałem w drugiej połowie stawki. Szkoda, bo myślę, że było mnie stać na to, żeby zaczepić się jedną czy dwie grupki wyżej i w rezultacie zakończyć rywalizację na lepszym miejscu. Nie będę jednak nad tym rozpaczać, a swoją mylną ocenę sytuacji usprawiedliwię brakiem doświadczenia, bowiem był to mój pierwszy zagraniczny maraton.
Muszę też wspomnieć troszkę o poziomie sportowym zawodów – był naprawdę kosmiczny. Pomimo tego, że trasa miejscami przypominała mazowieckie maratony w których startowałem przed kilkoma laty (szutrowe drogi pośrodku pól i asfaltowe “autostrady”) ani przez minutę nie zapomniałem o tym, że jestem na mistrzostwach świata, bo przez całe 3h45min musiałem dawać z siebie 100%. Dodatkowo sytuacji nie ułatwiała stosunkowo wysoka temperatura i słońce, które piekło na stromych, odkrytych podjazdach.
Jednak całą imprezę i tak będę wspominał ze szczególnym sentymentem. Jazda w narodowym stroju była dla mnie sporym wyróżnieniem i nagrodą. Jest to też motywacja do dalszej pracy. Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się wystartować w wyścigu tej rangi poprawiając jednocześnie tegoroczny wynik.
Na koniec chciałbym raz jeszcze podziękować Kamilowi i Adamowi za ogarnięcie całego wyjazdu (było PRO!) oraz Pawłowi Wojczalowi za kółka Sparkpiece, dzięki którym mój Krossik aż tak bardzo nie odstawał od wypasionych furek bogatych Niemców :)
COMMENTS